Zizek ve sosyalizm sorunu

Zizek, Fukuyama'nın çığır açan iddiasına cevap vermek üzerine kurdu felsefesini. Fukuyama artık tarihin sona erdiğini, ideoloji çağının bittiğini ve er geç tüm dünya düzeninin gelip liberalizmle sonlanacağını iddia etti. Hegel'in tarihin ruhu diye 150 yıl önce bahsettiği o kavramın liberalizm olduğuna inanmak istemedi tabii kimse. Çıka çıka yumurtadan bu çıkmış olamazdı, çünkü liberalizm baya baya sorunlu, boktan bir ideolojiydi. 

Liberalizmi öldürmesi kolay geldi millete ama sosyalizm dağ gibi durmayı sürdürdü. Aralıksız konuşan ve 3 saatte bir kitap yazan Zizek tekrar komünizmin çıkış yolu olacağını iddia etti. Tarih bitmemişti, daha alacağı virajlar vardı. Ve tüm manyak post modernler, o kadar tuhaf ve uçucu yüzlerce fikir arasında bunu ısrarla savunmaya devam ettiler. Terry Eagleton, Fredric Jameson, Antonio Negri, Alain Bodiou gibi sürüyle taptığım adam yattılar kalktılar komünizm demekten vazgeçmediler. Bir tek Laclau ve Mouffe ikilisi sosyalizmi reddedip "radikal demokrasi" kavramıyla yollarına devam ettiler, ama onlarınki de bir çeşit sentezleme işleminden başka bir şey değildi.

Post modern anlamda inanılmaz ufkumu açmalarına rağmen bu çılgın adamların komünizme abanmalarını da anladım tabii bir taraftan. Çünkü zor metinin eğlenceli olması anlayışına bire bir uyuyordu bu. Örneğin Zizek'in tüm derdi gerçekliğin sıkıcılığına yakalanmamaktı. Fukuya'manın dediğinin doğru olduğunu bilse bile gerçekliğin kendisini kabul etmek ona aptalca ve sıkıcı geliyordu. "Reel olarak, Tanrı tarafından sosyalizmin hiçbir zaman gerçekleşmeyeceği ilan edilse bile yine de onu desteklemek gerekir" diyordu. Ne yani, yine bir güç,  bir Tanrı, 60 yıl taptığınız İsa'nın aslında var olmadığını söylese, "aa ne güzel deyip geneleve mi koşarsınız?" Bir nevi Zizek'in inandığı şey Memento'da Leonard Shelby'nin inandığı şeyin aynısı... Gerçeklik sıkıcı. Karını sen öldürdün. Gerçeklik bu. Hadi al bunu ve hayatına devam et. Ama Leonard bunu kabul etmeyip hayatını hep peşinden koşacağı bir karnavala, bir eğlenceye, hiç bitmeyecek bir kovalamacaya çeviriyor. Zizek'in örneklerinden biri: Spartacus isyanı başlattığında ne yapacaktı? Esirlerle birlikte denizi yarıp kurtulacak mıydı koskoca Roma'dan? Hayır, isyan etti, esirleri kaçırdı, onları bir süreliğine özgür kıldı, sonunun ne olacağını bile bile yaptı bunu. Sırf sıkıcı gerçeklikten kurtulup eğlenceye gitmek için. Burası sıkıcıdır, ölüm eğlencelidir. Zizek'in ölüme, cinayetlere, idamlara ve bombalamalara bu kadar yakın durmasının nedeni de budur.

Oysa Zizek'in ne komünizmle ne Marksizmle alakası var. Herkes bunu biliyor ve kabul ediyor. Zizek çoktan köyün delisi olmuş. Adamın sosyalizmi "zaten hiç gerçekleşmeyeceği için destekliyorum" argümanı sosyalistleri resmen delirtiyor. Adamı çiğ çiğ yemek istiyorlar adeta. "Dünyanın sonunun bugün gelebileceğine inanıyoruz. Süper kahramanlara, uzaylılara, cinlere-perilere-öbür dünyaya, masallara inanıyoruz; ama sosyalizme inanmıyoruz. O halde dini/ ritülelimsi bir Sosyalizm kuralım, olsun bitsin." 

Zizek'in tüm külliyatı kısaca budur.